Bekende en minder bekende Nederlanders kiezen hun persoonlijke motto, leefregel of ultiem inspirerende zinDe zin van Wendela de Vries
Natuurlijk schrijf ik om de wereld te verbeteren
‘Je kunt er om lachen, als je kinderen over de bijtjes en de bloemetjes vertelt, maar ik vind het een mooi beeld, bloemen en bijen die samenwerken. Bloemen stellen zich helemaal open voor de bij. ‘Kom, binnen, kom binnen, want we moeten ons voortplanten’, lijken ze te roepen. Erotiek is de spanning die je voelt als je samen iets maakt of het zelfde doel nastreeft. De platte uitleg die Midas Dekkers er aan geeft: erotiek is seks en eigenlijk gaat het alleen om de coïtus, vind ik niet interessant. Het gaat mij er om dat die bloem er zo verleidelijk mogelijk uitziet en er alles aan doet om de bij te lokken.
In mijn eerste jaar op de Academie voor Beeldende Kunsten in Kampen ontdekte ik dat er meer was dan ‘wat heb je dat handje mooi getekend’. Ik wilde voor honderd procent kunstenaar zijn en mijn eigen verhaal vertellen. Mijn litho’s en zeefdrukken van tropische zeeslakken symboliseerden het verlangen naar het warme Bonaire waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. Die warmte, die Matisse zo mooi in zijn schilderijen heeft vastgelegd, wil ik graag om me heen. Dat is een groot verschil met het koude en eenzame beeld dat Noordelijke expressionisten oproepen in hun schilderijen. Ook al ben ik Nederlandse, diep in mijn hart kies ik voor ‘zuid’ en zorg ik ervoor dat ik mij omring met mensen uit verschillende culturen.
Die houding leverde al tijdens mijn studie reacties op als, ‘je hebt iets blijs, totaal niet cynisch’. Dat gevoel van ‘we gaan samen de wereld verbeteren’ heb ik pas bij mezelf toegestaan door een uitspraak van schrijfster Fay Weldon. ‘Natuurlijk schrijf ik mijn boeken om de wereld te verbeteren.’ Sindsdien durf ik er ook openlijk voor uit te komen.
Onlangs schilderde ik een vrouw, die naakt, slechts omwikkeld met een transparante doek, in de branding staat, uitkijkend over de zee. Het schilderij is een cadeau voor haar man. Ik vind het geweldig dat ik het voor haar kan maken en zij verheugt zich op het moment dat ze het aan haar man kan geven. Kunst is geven, het helpt mensen vooruit.
Wat me tegenstaat aan pornofoto’s is het felle harde licht van de studiolampen. Je ziet alle details. Er blijft niets meer over van de verbeelding. Erotiek moet suggestief zien. Een stuk been, een hoge hak, je vermoedt dat er iets gebeurt.
Die erotische spanning komt mooi tot uitdrukking in de film ‘Turtle Diairy’, over de gemeenschappelijke droom van een eenzame illustratrice en de eigenaar van een boekhandel. De illustratrice komt regelmatig in de boekwinkel. Zonder het van elkaar te weten, bezoeken de vrouw en de boekhandelaar vaak de zeeschildpadden in de London Zoo en dromen ze ervan om de zeeschildpadden te bevrijden. Een oppasser wil wel helpen.
En zo vatten drie eenzame mensen samen het plan op om een vrachtwagen te huren en de dieren van Londen naar de kust te brengen. Dit schept een intense band tussen de winkeleigenaar en de illustratrice. Maar nadat de schildpadden langzaam het water zijn ingeschuifeld, omlijst door een ondergaande zon, volgen beiden weer hun eigen weg. Er komt geen seks aan te pas, het gaat om de spanning die het waarmaken van de gezamenlijke droom hen geeft. Dat is voor mij het summum van erotiek.
Op de katholieke meisjesschool op Bonaire merkte ik al dat de meisjes van mijn leeftijd werden geregeerd door hun hormonen. Een twaalfjarig klasgenootje werd versierd door haar drie jaar oudere stiefbroer en raakte zwanger. Het zou mooi zijn als ik met mijn werk jonge meisjes met erotiek kan leren omgaan. Zodat ze het gaan zien als een soort schatkamer, vol cadeautjes die je langzaam uit moet pakken. Daarmee hou je het weg van de platheid en de commercie.’
Artikel van Corrie van Driel, in de rubriek ‘De zin van’, in ‘de Verdieping’ van Trouw, maandag 16 juni 2008
‘Je kunt er om lachen, als je kinderen over de bijtjes en de bloemetjes vertelt, maar ik vind het een mooi beeld, bloemen en bijen die samenwerken. Bloemen stellen zich helemaal open voor de bij. ‘Kom, binnen, kom binnen, want we moeten ons voortplanten’, lijken ze te roepen. Erotiek is de spanning die je voelt als je samen iets maakt of het zelfde doel nastreeft. De platte uitleg die Midas Dekkers er aan geeft: erotiek is seks en eigenlijk gaat het alleen om de coïtus, vind ik niet interessant. Het gaat mij er om dat die bloem er zo verleidelijk mogelijk uitziet en er alles aan doet om de bij te lokken.
In mijn eerste jaar op de Academie voor Beeldende Kunsten in Kampen ontdekte ik dat er meer was dan ‘wat heb je dat handje mooi getekend’. Ik wilde voor honderd procent kunstenaar zijn en mijn eigen verhaal vertellen. Mijn litho’s en zeefdrukken van tropische zeeslakken symboliseerden het verlangen naar het warme Bonaire waar ik mijn jeugd heb doorgebracht. Die warmte, die Matisse zo mooi in zijn schilderijen heeft vastgelegd, wil ik graag om me heen. Dat is een groot verschil met het koude en eenzame beeld dat Noordelijke expressionisten oproepen in hun schilderijen. Ook al ben ik Nederlandse, diep in mijn hart kies ik voor ‘zuid’ en zorg ik ervoor dat ik mij omring met mensen uit verschillende culturen.
Die houding leverde al tijdens mijn studie reacties op als, ‘je hebt iets blijs, totaal niet cynisch’. Dat gevoel van ‘we gaan samen de wereld verbeteren’ heb ik pas bij mezelf toegestaan door een uitspraak van schrijfster Fay Weldon. ‘Natuurlijk schrijf ik mijn boeken om de wereld te verbeteren.’ Sindsdien durf ik er ook openlijk voor uit te komen.
Onlangs schilderde ik een vrouw, die naakt, slechts omwikkeld met een transparante doek, in de branding staat, uitkijkend over de zee. Het schilderij is een cadeau voor haar man. Ik vind het geweldig dat ik het voor haar kan maken en zij verheugt zich op het moment dat ze het aan haar man kan geven. Kunst is geven, het helpt mensen vooruit.
Wat me tegenstaat aan pornofoto’s is het felle harde licht van de studiolampen. Je ziet alle details. Er blijft niets meer over van de verbeelding. Erotiek moet suggestief zien. Een stuk been, een hoge hak, je vermoedt dat er iets gebeurt.
Die erotische spanning komt mooi tot uitdrukking in de film ‘Turtle Diairy’, over de gemeenschappelijke droom van een eenzame illustratrice en de eigenaar van een boekhandel. De illustratrice komt regelmatig in de boekwinkel. Zonder het van elkaar te weten, bezoeken de vrouw en de boekhandelaar vaak de zeeschildpadden in de London Zoo en dromen ze ervan om de zeeschildpadden te bevrijden. Een oppasser wil wel helpen.
En zo vatten drie eenzame mensen samen het plan op om een vrachtwagen te huren en de dieren van Londen naar de kust te brengen. Dit schept een intense band tussen de winkeleigenaar en de illustratrice. Maar nadat de schildpadden langzaam het water zijn ingeschuifeld, omlijst door een ondergaande zon, volgen beiden weer hun eigen weg. Er komt geen seks aan te pas, het gaat om de spanning die het waarmaken van de gezamenlijke droom hen geeft. Dat is voor mij het summum van erotiek.
Op de katholieke meisjesschool op Bonaire merkte ik al dat de meisjes van mijn leeftijd werden geregeerd door hun hormonen. Een twaalfjarig klasgenootje werd versierd door haar drie jaar oudere stiefbroer en raakte zwanger. Het zou mooi zijn als ik met mijn werk jonge meisjes met erotiek kan leren omgaan. Zodat ze het gaan zien als een soort schatkamer, vol cadeautjes die je langzaam uit moet pakken. Daarmee hou je het weg van de platheid en de commercie.’
Artikel van Corrie van Driel, in de rubriek ‘De zin van’, in ‘de Verdieping’ van Trouw, maandag 16 juni 2008